Στο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» ο νεαρός γόης Ντόριαν Γκρέι, ακολουθεί χωρίς τύψεις το δρόμο του αισθητικού αμοραλισμού, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ακόμη και αν πρόκειται για καταστροφή ανθρώπινων ζωών.
Τα χρόνια περνούν και η εξωτερική εμφάνιση του Ντόριαν παραμένει η ίδια. Τα σημάδια όμως της ηθικής του κατάπτωσης αποτυπώνονται στην προσωπογραφία του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου στον πίνακα σκληραίνουν κυνικά, η μορφή του γερνάει γρήγορα και απαίσιες ρυτίδες εμφανίζονται, αποκαλύπτοντας τη μέσα του σήψη.
Ο Ντόριαν διαπιστώνει έντρομος πως η δυσμορφία του πορτρέτου βαθμιαία χειροτερεύει.
Ανέγγιχτος εξωτερικά, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με ψυχή καταρρακωμένη, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Οι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά. Πολύ δύσκολα καταφέρνουν να αναγνωρίσουν έντρομοι την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς είχε φιλοτεχνηθεί.
Πώς μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι;
Άκουσα χτες (25-4-17) –όσο μπόρεσα ν’ αντέξω- τα λεγόμενα του «δικού μας» Ντόριαν Γκρέι, του Αλέξη Τσίπρα.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της «αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός. Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία της δυνατότητας επιλογής και όλα φαντάζουν σαν εξωτερικά επιβεβλημένος «μονόδρομος». Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο. Για να «υπερβείς» (συγκαλύψεις) ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Ουάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Έχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»
Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλαμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό και σ’ εμπιστευτήκαμε. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ ούτε το βλέμμα του Κούλη. Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες. Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρεις ότι εσύ θα τον έχεις φέρει• όχι εμείς. Και το χειρότερο είναι ότι, αν παραστεί ανάγκη –«για την (ξανα)σωτηρία της χώρας» ασφαλώς- σάς βλέπω να συγκυβερνάτε με τον Κούλη.
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Τα χρόνια περνούν και η εξωτερική εμφάνιση του Ντόριαν παραμένει η ίδια. Τα σημάδια όμως της ηθικής του κατάπτωσης αποτυπώνονται στην προσωπογραφία του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου στον πίνακα σκληραίνουν κυνικά, η μορφή του γερνάει γρήγορα και απαίσιες ρυτίδες εμφανίζονται, αποκαλύπτοντας τη μέσα του σήψη.
Ο Ντόριαν διαπιστώνει έντρομος πως η δυσμορφία του πορτρέτου βαθμιαία χειροτερεύει.
Ανέγγιχτος εξωτερικά, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με ψυχή καταρρακωμένη, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Οι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά. Πολύ δύσκολα καταφέρνουν να αναγνωρίσουν έντρομοι την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς είχε φιλοτεχνηθεί.
Πώς μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι;
Άκουσα χτες (25-4-17) –όσο μπόρεσα ν’ αντέξω- τα λεγόμενα του «δικού μας» Ντόριαν Γκρέι, του Αλέξη Τσίπρα.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της «αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός. Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία της δυνατότητας επιλογής και όλα φαντάζουν σαν εξωτερικά επιβεβλημένος «μονόδρομος». Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο. Για να «υπερβείς» (συγκαλύψεις) ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Ουάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Έχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»
Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλαμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό και σ’ εμπιστευτήκαμε. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ ούτε το βλέμμα του Κούλη. Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες. Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρεις ότι εσύ θα τον έχεις φέρει• όχι εμείς. Και το χειρότερο είναι ότι, αν παραστεί ανάγκη –«για την (ξανα)σωτηρία της χώρας» ασφαλώς- σάς βλέπω να συγκυβερνάτε με τον Κούλη.
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Άρθρα του ίδιου συντάκτη
16/05/2017 | Μετρώντας τις μέρες μας
23/03/2017 | Πρόσεχε το δάχτυλο, όχι το φεγγάρι
02/02/2017 | Και δάσκαλοι - όχι μόνο φιλόλογοι
01/02/2017 | Ένας δήμαρχος, μια μήνυση και ο … ΤΑΡ (πάλι)
26/01/2017 | Ποιοι μας αποκαλούν «λαϊκιστές»;
13/01/2017 | Εύκολη προφητεία
29/12/2016 | ΄Ανθρωποι και κατσαρίδες
19/12/2016 | Ένας «ρεαλιστής» δήμαρχος
14/12/2016 | Αδιόρθωτοι
06/12/2016 | Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται
Πρέπει να συμπληρώσετε το είδος του επαγγέλματος που ψάχνετε
1822 |
Ο διευθυντής της πόλης Στουτγάρδη φον Φίσερ αποστέλλει στον υπουργό κρατικό γραμματέα, μυστικό σύμβουλο, βαρόνο φον Βελλνάγκεν την εξής έγγραφη αναφορά για τα δύο παιδιά του Εμμανουήλ Παππά, Μιχαήλ και Γεώργιο: «Υμετέρα Εξοχότητα. Σχετικά με τον Έλληνα φοιτητή Παπά από τις Σέρρες της Μακεδονίας έχω να αναφέρω ευπειθέστατα τα εξής: Ο Μιχάλης Παπάς και ο Γεώργιος Παπάς δύο αδέλφια που γεννήθηκαν στις Σέρρες της Μακεδονίας ταξίδεψαν εφοδιασμένοι με ένα διαβατήριο με ημερομηνία 1 Δεκεμβρίου 1821 που εκδόθηκε από το βασιλικό αυτοκρατορικό αυστριακό εθνικό δίκαιο στην Βιέννη μέσω του Μονάχου στην Λειψία, όπου λόγω των σπουδών παρέμειναν κάποιο χρόνο και συνέχισαν από εκεί το ταξίδι τους μέσω της Δρέσδης στο Παρίσι, απ’ όπου προς το παρόν έρχονται. Ο μεγαλύτερος ο Μιχαήλ Παπάς 17, ο νεότερος Γεώργιος Παπάς 16 ετών είναι συστημένοι από το Στρασβούργο από την μία μεριά στον εδώ ελληνικό σύλλογο.(…) Και οι δυο είναι εντελώς ανυποψίαστοι και πολύ μορφωμένοι νέοι άνθρωποι, στους οποίους ίσως λείπουν και τα απαραίτητα μέσα για συνέχιση των ταξιδιών…».1907 |
Απαγχονίστηκαν στην αγορά των Σερρών οι Ζήλε Γιουβάν και Γ. Τριανταφύλλης από τη Βροντού, από τα σπουδαιότερα μέλη δολοφονικού κομιτάτου. Η σύλληψη και των δύο έγινε μετά από καταγγελία του Βουλγάρου αρχηγού Κετίπωφ ο οποίος αμνηστεύτηκε. Το περιστατικό αναφέρει ο πρόξενος Σακτούρης σε έκθεσή του με ημερομηνία 20/10/19071916 |
Βουλγαρική περίπολος εισήλθε βίαια στην οικία του σερραίου αργυραμοιβού Στέργιου Σαράφη και τον δολοφόνησε με «δεκαοκτώ λογχισμούς» παίρνοντας ότι πολύτιμο βρήκαν, τιμαλφή και 250 χρυσές λίρες.1928 |
Πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνιά του σαν κέντρο διασκέδασης αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε και σαν κινηματογραφική αίθουσα τα «Διονύσια», με ιδιοκτήτες τον Βασίλη και Λεωνίδα Παπαντωνίου. Τα «Διονύσια» σημάδεψαν την κοσμική, καλλιτεχνική και κοινωνική ζωή της πόλης των Σερρών μέχρι σχεδόν και τη δεκαετία του '60.1936 |
Στον κινηματογράφο «Πάνθεον» προβάλλονταν η ταινία «Η πρώτη φλόγα» με τη Σιμόνη Σιμόν και τον Ζαν Πιέρ Ωμόν.1963 |
Έγινε στις Σέρρες η κηδεία του Μητροπολίτη Κωνσταντίνου Μεγγρέλη. Υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή αγωνιστή και ανακαινιστή ιεράρχη που προσέφερε πολλά στον τόπο για ένα πολύχρονο διάστημα 35 ετών. Η ισχυρή προσωπικότητά του δημιούργησε φίλους πολλούς και καλούς αλλά και αντιπάλους, που για διαφορετικούς λόγους από διάφορα περιστατικά τον επέκριναν και τον πολέμησαν ενόσω ζούσε. Πέρα όμως από τα «υπέρ» και τα «κατά» τα οποία θα μπορούσε κανείς να του προσάψει, δημιούργησε και άφησε έργο πολυποίκιλο και τεράστιο. Στις 7 Ιανουαρίου το 1961 είχε παρατηθεί οικειοθελώς από τον Μητροπολιτικό του θρόνο λόγο βαθιών γηρατειών και αποσύρθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου και απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1963.1979 |
Το «Λύκειο Σερρών» διοργάνωσε μουσική βραδιά στη Σ.Π.Ε. αφιερωμένη στο Φρ. Σούμπερτ.
Όλο γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε ρούχα, και όλο οι ντουλάπες μας, ασφυκτιούν!
Για να ξαλαφρώσεις ντουλάπες και συρτάρια, χωρίς να χρειαστεί να πετάξεις τίποτα, απλά άλλαξε τον τρόπο που τακτοποιείς κάποια ρούχα!
Τα λεπτά ρούχα, όπως μακό, κολλάν καθώς και αυτά που δεν τσαλακώνουν εύκολα, όπως μάλλινα πουλόβερ και φόρμες γυμναστικής, μπορείς να τα τυλίξεις ρολό, και να τα τοποθετήσεις στα ράφια. Αυτομάτως η ντουλάπα σου θα αποκτήσει πιο οργανωμένο look αλλά και θα εξοικονομήσεις τουλάχιστον το 1/3 του χώρου που υπήρχε!
Για να ξαλαφρώσεις ντουλάπες και συρτάρια, χωρίς να χρειαστεί να πετάξεις τίποτα, απλά άλλαξε τον τρόπο που τακτοποιείς κάποια ρούχα!
Τα λεπτά ρούχα, όπως μακό, κολλάν καθώς και αυτά που δεν τσαλακώνουν εύκολα, όπως μάλλινα πουλόβερ και φόρμες γυμναστικής, μπορείς να τα τυλίξεις ρολό, και να τα τοποθετήσεις στα ράφια. Αυτομάτως η ντουλάπα σου θα αποκτήσει πιο οργανωμένο look αλλά και θα εξοικονομήσεις τουλάχιστον το 1/3 του χώρου που υπήρχε!
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ...
82 πρόσωπα
3587 δημοσιευμένα άρθρα
226 ατάκες
33 videos
42 αρχεία ήχου
60486 προβολές από 1/10 έως 15/10
120912 προβολές τον προηγ. μήνα
149773 προβολές τον Αύγουστο
