Στο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» ο νεαρός γόης Ντόριαν Γκρέι, ακολουθεί χωρίς τύψεις το δρόμο του αισθητικού αμοραλισμού, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ακόμη και αν πρόκειται για καταστροφή ανθρώπινων ζωών.
Τα χρόνια περνούν και η εξωτερική εμφάνιση του Ντόριαν παραμένει η ίδια. Τα σημάδια όμως της ηθικής του κατάπτωσης αποτυπώνονται στην προσωπογραφία του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου στον πίνακα σκληραίνουν κυνικά, η μορφή του γερνάει γρήγορα και απαίσιες ρυτίδες εμφανίζονται, αποκαλύπτοντας τη μέσα του σήψη.
Ο Ντόριαν διαπιστώνει έντρομος πως η δυσμορφία του πορτρέτου βαθμιαία χειροτερεύει.
Ανέγγιχτος εξωτερικά, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με ψυχή καταρρακωμένη, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Οι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά. Πολύ δύσκολα καταφέρνουν να αναγνωρίσουν έντρομοι την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς είχε φιλοτεχνηθεί.
Πώς μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι;
Άκουσα χτες (25-4-17) –όσο μπόρεσα ν’ αντέξω- τα λεγόμενα του «δικού μας» Ντόριαν Γκρέι, του Αλέξη Τσίπρα.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της «αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός. Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία της δυνατότητας επιλογής και όλα φαντάζουν σαν εξωτερικά επιβεβλημένος «μονόδρομος». Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο. Για να «υπερβείς» (συγκαλύψεις) ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Ουάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Έχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»
Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλαμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό και σ’ εμπιστευτήκαμε. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ ούτε το βλέμμα του Κούλη. Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες. Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρεις ότι εσύ θα τον έχεις φέρει• όχι εμείς. Και το χειρότερο είναι ότι, αν παραστεί ανάγκη –«για την (ξανα)σωτηρία της χώρας» ασφαλώς- σάς βλέπω να συγκυβερνάτε με τον Κούλη.
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Τα χρόνια περνούν και η εξωτερική εμφάνιση του Ντόριαν παραμένει η ίδια. Τα σημάδια όμως της ηθικής του κατάπτωσης αποτυπώνονται στην προσωπογραφία του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου στον πίνακα σκληραίνουν κυνικά, η μορφή του γερνάει γρήγορα και απαίσιες ρυτίδες εμφανίζονται, αποκαλύπτοντας τη μέσα του σήψη.
Ο Ντόριαν διαπιστώνει έντρομος πως η δυσμορφία του πορτρέτου βαθμιαία χειροτερεύει.
Ανέγγιχτος εξωτερικά, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με ψυχή καταρρακωμένη, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Οι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά. Πολύ δύσκολα καταφέρνουν να αναγνωρίσουν έντρομοι την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς είχε φιλοτεχνηθεί.
Πώς μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι;
Άκουσα χτες (25-4-17) –όσο μπόρεσα ν’ αντέξω- τα λεγόμενα του «δικού μας» Ντόριαν Γκρέι, του Αλέξη Τσίπρα.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της «αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός. Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία της δυνατότητας επιλογής και όλα φαντάζουν σαν εξωτερικά επιβεβλημένος «μονόδρομος». Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο. Για να «υπερβείς» (συγκαλύψεις) ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Ουάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Έχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»
Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλαμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό και σ’ εμπιστευτήκαμε. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ ούτε το βλέμμα του Κούλη. Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες. Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρεις ότι εσύ θα τον έχεις φέρει• όχι εμείς. Και το χειρότερο είναι ότι, αν παραστεί ανάγκη –«για την (ξανα)σωτηρία της χώρας» ασφαλώς- σάς βλέπω να συγκυβερνάτε με τον Κούλη.
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Άρθρα του ίδιου συντάκτη
16/05/2017 | Μετρώντας τις μέρες μας
23/03/2017 | Πρόσεχε το δάχτυλο, όχι το φεγγάρι
02/02/2017 | Και δάσκαλοι - όχι μόνο φιλόλογοι
01/02/2017 | Ένας δήμαρχος, μια μήνυση και ο … ΤΑΡ (πάλι)
26/01/2017 | Ποιοι μας αποκαλούν «λαϊκιστές»;
13/01/2017 | Εύκολη προφητεία
29/12/2016 | ΄Ανθρωποι και κατσαρίδες
19/12/2016 | Ένας «ρεαλιστής» δήμαρχος
14/12/2016 | Αδιόρθωτοι
06/12/2016 | Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται
Πρέπει να συμπληρώσετε το είδος του επαγγέλματος που ψάχνετε
1333 |
Απεβίωσε ο δεύτερος και κύριος κτήτορας της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Ιωάννης (Ιωακείμ) σε ηλικία 75 ετών. Για την ενάρετη ζωή του, την πλούσια μόρφωσή του, το μεγάλο χριστιανικό του έργο, ανακηρύχθηκε άγιος επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παχωμίου, του από Ζιχνών αρχές του 16ου αιώνα. Τάφηκε στο Μεσονυκτικό του ιερού ναού της Μονής, μαζί με τον θείο του Ιωαννίκιο.1904 |
Εισήλθαν στο χωριό Στάρτσιοβον (του οποίου οι κάτοικοι αργότερα μετώκησαν στο Ν. Πετρίτσι), 94 κομιτατζήδες με επικεφαλής τον Ντόντσιο και αξίωσαν τον εκβουλγαρισμό των κατοίκων του χωριού, την εκδίωξη του δασκάλου και των ιερέων ορίζοντας ως τελική προθεσμία γι’ αυτό την ημέρα των Χριστουγέννων. Την ημέρα εκείνη όμως κατά σύμπτωση έφθασε στο χωριό μια ομάδα Τουρκικού στρατού με αποτέλεσμα να τραπούν σε φυγή οι Βούλγαροι κομιτατζήδες.1906 |
Βούλγαροι κομιτατζήδες επιχείρησαν επίθεση στα σπίτια των Ελλήνων προκρίτων και του ιερέα της Κλεπούσνας (Αγριανής). Η σύγκρουση υπήρξε ιδιαίτερα σφοδρή και ο ιερέας μόλις κατόρθωσε να γλιτώσει αλλά το σπίτι του κάηκε βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο η πρεσβυτέρα Φωτεινή Παπαφιλίππου. Δραματική σκηνή ξετυλίχθηκε στο σπίτι του Έλληνα προκρίτου Καριοφύλλη, όπου κατοικούσαν τρεις οικογένειες. Ενώ τα γυναικόπαιδα διέφυγαν, οι γονείς του Καριοφύλλη βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, γιατί αρνήθηκαν να γίνουν εξαρχικοί. Παρόμοια σκηνή διαδραματίστηκε και στο σπίτι του Άγγελου Αντωνίου, ο οποίος έχασε τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του, τη νύφη του και το εγγόνι του. Η άφιξη των Τουρκικών αρχών και η επίσκεψη των Γάλλων αξιωματικών της διεθνούς Χωροφυλακής δεν στάθηκαν δυνατό να αποσβήσουν την τραγική κατάσταση.1926 |
Έκανε πρεμιέρα στο «Πάνθεον» η «Οπερέττα Δράμαλη – Πατρικίου» με τη μεγάλη επιτυχία του Θ. Σακελλαρίδη, «Μακρής Κοντός & Σία, εις πράξεις τρεις». Η πρώτη παράστασή δόθηκε στις 5:30 μ.μ. Το ίδιο βράδυ ο θίασος ανέβασε την οπερέτα των Α. Μαρτίνου - Ι. Πρινέα «Η Απάχισσα των Αθηνών».1933 |
Στο Θέατρο «Κρόνιον» έκανε έναρξη των παραστάσεών του ο θίασος Αλίκης - Μουσούρη με το έργο του Αλέκου Λιδωρίκη «Η Μεγάλη Στιγμή».1937 |
Σε πανηγυρική τελετή στις 11.30 π.μ. πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του νέου Δημοτικού Μεγάρου.1952 |
Κυκλοφόρησε τη εφημερίδα «Μαθητικός Παλμός» που ήταν «Όργανον των μαθητών του Γυμνασίου Αρρένων Σερρών», με διευθυντή τον καθηγητή Τάσο Δ. Καψιδέλη. Η εφημερίδα ήταν τετρασέλιδη, σε σχήμα 31Χ43 (ένα τεύχος) και τιμή 1000 δρχ. Τυπώθηκε στο τυπογραφείο του Ι. Σαμαρά στη Δημοτική Στοά και έγραφαν οι μαθητές: Νίκος Μανούσκας, Ρούλης Κύρου, Νίκος Μπαλάνος, Κύρος Σπυρόπουλος, Π. Παπαδόπουλος, Σ. Παπαντωνίου, Γ. Παπαηλιού και η Γιαννούλη Μπαλάνου. Στη δεύτερη σελίδα είχε αρχίσει ένα διήγημα σε συνέχειες ο αργότερα αδικοχαμένος ποιητής Τάσος Μανθόπουλος με τίτλο «Η εξιλέωση ενός ιερόσυλου».1965 |
Στον ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξήχθη αυτή τη μέρα στη Θεσσαλονίκη μεταξύ του Π.Α.Ο.Κ. και του Πανσερραϊκού η ομάδα των Σερρών έπειτα από μια θαυμάσια εμφάνιση απέσπασε ισοπαλία 1-1.1989 |
Απεβίωσε ο δικηγόρος και πολιτικός Αθανάσιος Μαυρίδης. Γεννήθηκε στις Σέρρες όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον προσκοπισμό και τον αθλητισμό. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Διορίσθηκε στο Πρωτοδικείο Σερρών όπου και άσκησε τη δικηγορία. Στα φοιτητικά του χρόνια το 1935 ίδρυσε στις Σέρρες από κοινού με συμπολίτες φίλους του την «Φιλελεύθερην Νεολαίαν» και διετέλεσε πρόεδρός της. Το 1934 ίδρυσε με ένθερμους φίλους του τον «Εθνικόν Όμιλον Εγγραμμάτων Ν. Σερρών» και εκλέχτηκε παμψηφεί πρόεδρός του. Σαν έφεδρος αξιωματικός συμμετείχε στα γεγονότα του κινήματος του '35. Με την καταστολή του κινήματος στις 24 Μαΐου 1936 εξέδωσε με τον τυπογράφο Γιάννη Σαμαρά και τον συνταξιούχο τραπεζικό Κωνσταντίνο Ξενίδη την εβδομαδιαία εφημερίδα με τον τίτλο «Στρυμών». Η έκδοση της εφημερίδας διακόπηκε με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύθηκε και με την κατάρρευση του μετώπου εγκαταστάθηκε αρχικά στη Νιγρίτα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Την εποχή των Δεκεμβριανών ανέλαβε προσωρινά την διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του υπουργού της Κοινωνικής Πρόνοιας στην Αθήνα. Τον Μάρτιο του 1945 διορίσθηκε Νομάρχης στη Φλώρινα. Το 1950 πολιτεύθηκε με την ΕΠΕΚ του στρατηγού Πλαστήρα και εξελέγη πρώτος βουλευτής Σερρών. Το 1951 επανεξελέγη με την ΕΠΕΚ και πάλι πρώτος βουλευτής Ν. Σερρών και το 1963 και 1964 εκλέχτηκε με την Ένωση Κέντρου. Για τρεις συνεχείς συνόδους της κοινοβουλευτικής περιόδου του 1964 κατείχε τη θέση του Γ΄ και Β΄ Αντιπροέδρου της Βουλής. Το 1966 ορκίσθηκε υφυπουργός Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου. Με την μεταπολίτευση του '74 διαχώρισε την πολιτική του τοποθέτηση από το κόμμα της «Ένωσης Κέντρου» και έκτοτε απείχε από την πολιτική δράση. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1943 είχε νυμφευθεί την Ελευθερία Σταυρίδου με την οποία και απέκτησε 4 κόρες. Η κηδεία του έγινε στον Ι. Ναό του Αγίου Ελευθερίου στο Ντεπώ της Θεσσαλονίκης.
Όλο γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε ρούχα, και όλο οι ντουλάπες μας, ασφυκτιούν!
Για να ξαλαφρώσεις ντουλάπες και συρτάρια, χωρίς να χρειαστεί να πετάξεις τίποτα, απλά άλλαξε τον τρόπο που τακτοποιείς κάποια ρούχα!
Τα λεπτά ρούχα, όπως μακό, κολλάν καθώς και αυτά που δεν τσαλακώνουν εύκολα, όπως μάλλινα πουλόβερ και φόρμες γυμναστικής, μπορείς να τα τυλίξεις ρολό, και να τα τοποθετήσεις στα ράφια. Αυτομάτως η ντουλάπα σου θα αποκτήσει πιο οργανωμένο look αλλά και θα εξοικονομήσεις τουλάχιστον το 1/3 του χώρου που υπήρχε!
Για να ξαλαφρώσεις ντουλάπες και συρτάρια, χωρίς να χρειαστεί να πετάξεις τίποτα, απλά άλλαξε τον τρόπο που τακτοποιείς κάποια ρούχα!
Τα λεπτά ρούχα, όπως μακό, κολλάν καθώς και αυτά που δεν τσαλακώνουν εύκολα, όπως μάλλινα πουλόβερ και φόρμες γυμναστικής, μπορείς να τα τυλίξεις ρολό, και να τα τοποθετήσεις στα ράφια. Αυτομάτως η ντουλάπα σου θα αποκτήσει πιο οργανωμένο look αλλά και θα εξοικονομήσεις τουλάχιστον το 1/3 του χώρου που υπήρχε!
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ...
82 πρόσωπα
3587 δημοσιευμένα άρθρα
226 ατάκες
33 videos
42 αρχεία ήχου
63685 προβολές από 1/12 έως 12/12
229944 προβολές τον προηγ. μήνα
126961 προβολές τον Οκτώβριο
