Tweet

Συνάντηση συμμαθητών μετά από 50 χρόνια

29/11/2017

Άρθρο του Χριστόφορου Παλαμίδη

 

Ο συμμαθητής από το Α΄ εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου Νίκος Ζούμπος, μου τηλεφώνησε στις Σέρρες για να μου πει ότι έχουμε συνάντηση μετά από 50 χρόνια όσοι αποφοιτήσαμε το 1967.

Πριν κατέβω στο Βόλο βρήκα τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει τότε τον Ιούνιο του 1967 την τελευταία μέρα που βρισκόμασταν στο προαύλιο του γυμνασίου, πριν ο καθένας μας βγει στο ταξίδι της ζωής.
Μέχρι να έρθει η μέρα της συνάντησης έβλεπα στις φωτογραφίες έναν- έναν όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που μας είχαν έρθει από το θηλέων που δε διέθετε τότε πρακτικό τμήμα. Τους έβαλα στη μνήμη μου, πήρα και τις φωτογραφίες και κατέβηκα στο Βόλο.

Η συνάντηση έγινε στις 22-10-17 στο εξοχικό κέντρο «Αύρα» στην πλαζ του Άναυρου όπου πηγαίναμε μαθητές και κάναμε τα μπάνια μας ακούγοντας τραγούδια από το Τζουκ- μπόξ. Βάζοντας μία δραχμή ακούγαμε όποιο τραγούδι θέλαμε. Οι φίρμες της εποχής εκείνης ήταν ο Καζαντζίδης με τη «Μαντουβάλα», «Ζιγκουάλα», ο Αγγελόπουλος με το « Όσο αξίζεις εσύ», ο Μενιδιάτης με το «Πετραδάκι-πετραδάκι», ο Μπιθικώτσης με την «Άπονη ζωή» , ο Γαβαλάς …
Μπαίνοντας στο μαγαζί είδα να κάθονται κάποιοι ηλικιωμένοι, ασπρομάλληδες κύριοι. Θεώρησα ότι γίνεται παράλληλα κάποια εκδήλωση των ΚΑΠΗ.

Ρώτησα ένα φαλακρό μπάρμπα αν γνωρίζει για κάποια συγκέντρωση αποφοίτων. «Εδώ είναι μου απάντησε» και αφού με παρατήρησε προσεκτικά σηκώθηκε, με αγκάλιασε και με φίλησε. «Τι γίνεται ρε Παλαμίδη;» μου λέει και αμέσως σηκώνονται οι διπλανοί του να με αγκαλιάσουν.
Μεσολάβησε ένα κενό μνήμης που τους κοιτούσα σαν χαμένος προσπαθώντας να καταλάβω από πού με γνωρίζουν και από πού ως που τέτοια οικειότητα. Όταν ήρθαν και κάποιοι γνωστοί με τους οποίους διατηρούσα επαφές κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι ασπρομάλληδες ήταν οι συμμαθητές μου, τα παιδιά που έβλεπα στις φωτογραφίες.

Αμέσως μετά επιστράτευσα τη μνήμη μου γυρίζοντας το βίντεο της ζωής μου 50 χρόνια πίσω. Τους ταυτοποίησα όλους με τη βοήθεια των φωτογραφιών που είχα μαζί μου. Και τα κορίτσια. Αχ αυτά τα κορίτσια! Πώς τα καμαρώναμε όταν μας είχαν έλθει από το θηλέων! Το άρωμα γυναίκας είχε αναστατώσει τις εφηβικές μας ορμόνες , προκαλώντας ανταγωνισμό μεταξύ μας.
Μετά από λίγη ώρα άρχισα να τους βλέπω όλους μικρούς όπως τότε που ήταν παιδιά. Ίδια ψυχή με διαφορετική εμφάνιση.
Στη συνάντηση, παρόντες και οι υπερήλικες εναπομείναντες καθηγητές μας, που τότε ήταν νεαροί. Ο μαθηματικός μας ο κ. Μαυρομάτης, ο φιλόλογός μας ο κ. Βασιλείου και ο γυμναστής μας ο κ. Χρυσόπουλος.
Η απουσιολόγος μας η Έφη Βαλιάντζα πήρε παρουσίες. Όποιος άκουγε το όνομά του σηκώνονταν και έλεγε, παρών. Υπήρχαν και κάποιοι απόντες που είχαν γνωστοποιήσει εγκαίρως το λόγο της απουσίας τους, ήταν στο εξωτερικό ή σε κάποιο ταξίδι. Υπήρχαν και οι δικαιολογημένοι απόντες , σε ποσοστό 10% που ήταν στο ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Είπαμε αυτά που ζήσαμε σαν μαθητές, για τις πλάκες και τις γκάφες μας, τα διάφορα περιστατικά με τους καθηγητές, χρησιμοποιώντας το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαμε τότε, με τις λέξεις που ακούμε σήμερα από τη νεολαία και μας ξενίζουν.
Ο Μιλτιάδης ο Σπανός είπε για τον Γκοτζίλα που ήταν το παρατσούκλι ενός σωματώδους φιλόλογου.
Εγώ τους αφηγήθηκα τις ιστορίες που τους έλεγα στα διαλλείματα μέσα στην αίθουσα παριστάνοντας τους καθηγητές. Για το ξύλο που έτρωγα από το Γούλα, το Ματζώρο, την Αμαναντίδου… για όσα έλεγα και έκανα την ώρα του μαθήματος για να κάνω τους συμμαθητές μου να γελάσουν. Οι καθηγητές μου όμως δεν είχαν την ίδια άποψη για το χιούμορ μου και αντί να γελάσουν με χαστούκιζαν. Ιδίως ο μακαρίτης ο Μήτσος Γούλας ο γυμναστής μας, που δεν εκτιμούσε καθόλου το χιούμορ μου, με είχε σακατέψει στο ξύλο. Μέχρι που έμαθα να διαβάζω το μέγεθος του θυμού του από τις αποχρώσεις του κόκκινου που αποτυπώνονταν στην φαλάκρα του. Όταν γινόταν κατακόκκινη σήμαινε ότι έφθασε στα όριά του και έτρεχα να εξαφανιστώ.

Η εκδήλωση τελείωσε με τραγούδια Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκου, Ζαμπέτα, Τσιτσάνη … με το Δημήτρη Κατσικαβέλη να παίζει μπουζούκι και τον Γιώργο Μουρογιάννη κιθάρα. Οι ίδιοι οργανοπαίχτες, τα ίδια τραγούδια, ίδιοι και αυτοί που τραγουδούσαμε τότε, πριν μισό αιώνα.
Ο αποχωρισμός έγινε με αγκαλιές, φιλιά και με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε το συντομότερο με όσο το δυνατόν λιγότερους δικαιολογημένα απόντες.
Ήταν μία ξεχωριστή μέρα, χαρά και συγκίνηση μαζί. Παίξαμε με το χρόνο γυρίζοντας μισό αιώνα πίσω. Επιβεβαιώθηκε ότι ο χρόνος επηρεάζει μόνον το σώμα, η ψυχή παραμένει ίδια.

Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τον Νίκο Ζούμπο που οργάνωσε τη συνάντηση, ανακαλύπτοντας τον καθέναν μας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας ακόμη και στην Αμερική. Μας έδωσε και μία κατάσταση με τα τηλέφωνα όλων των συμμαθητών για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Ήδη τηλεφωνηθήκαμε όσοι ήμασταν «κολλητοί» σαν μαθητές και είπαμε όσα δεν προλάβαμε να πούμε στη συνάντηση.

Από τις Σέρρες με αγάπη

Χριστόφορος Παλαμίδης

Πληροφορίες άρθρου:

1313 προβολές

Αρέσει σε 2 άτομα